Irgendwann werden wir uns alles erzählen

De nieuwste film van Emily Atef (Plus que jamais) is een gewaagd liefdesverhaal naar een boek van Daniela Krien. Het is een hete zomer in 1990 in een dorpje in Thüringen, voormalig Oost-Duitsland. Maria wordt bijna 19 en woont samen met haar vriend Johannes bij zijn ouders op de boerderij. Ze verliest zichzelf in boeken en is totaal niet bezig met het afmaken van haar school. De sfeer van een nieuw tijdperk hangt in de lucht wanneer ze per ongeluk Henner ontmoet, de twintig jaar oudere buurman. Eén aanraking is genoeg om een overweldigende passie te ontbranden tussen Maria en de charismatische, eigenzinnige man. In een tijd vol van nieuwe mogelijkheden is dit de start van een geheime intense relatie vol verlangen en begeerte. Volkskrant ??? ‘Irgendwann werden wir uns alles erzählen’ is sfeervol, maar kabbelend’ “Cineast Emily Atef heeft Daniela Kriens gelijknamige roman tot een sfeervolle film bewerkt, waarin de historische context vooral als decor dient.” “ Maria en Henner botsen voordat ze versmelten en net als bij de seksscènes uit haar vorige film, het prachtige afscheidsdrama Plus que jamais (2022), laat Atef je als toeschouwer zelf een weg banen in deze rauwe, complexe intimiteit.” Trouw ??? ‘Irgendwann werden wir uns alles erzählen’ toont een Duitse zomer vol rauwe, animale passie’ “ De Duits-Iraanse regisseur Emily Atef toont de woeste aantrekkingskracht tussen twee mensen. Het gaat om rauwe, animale passie, om lust die in dit geval overgaat in liefde. Wat daarbij opvalt, is hoe weinig je het tegenwoordig nog ziet in films: een stevige vrijpartij.” “ Wat Atefs Duitse boekverfilming Irgendwann werden wir uns alles erzählen gemeen heeft met haar vorige, Franstalige succes Plus Que Jamais – waarin Vicky Krieps een jonge, terminaal zieke vrouw speelde – is dat het om eigengereide vrouwen gaat.” NRC Handelsblad Regisseur Emily Atef: ‘Mijn hoofdpersoon maakt zich los van wat de samenleving voorschrijft’ “Als kunstenaar denk ik dat niemand gecensureerd mag worden en iedereen zijn verhalen mag vertellen ongeacht zijn gender. Tegelijkertijd zag ik zelf, toen ik opgroeide, weinig films waarin begeerte vanuit een vrouwelijk perspectief werd verbeeld. Natuurlijk bestonden er altijd wel een paar voorbeelden, maar meestal als het in films ging over lust was dat met een zeer mannelijke blik, met de vrouw als object van begeerte. Voor mij als jonge vrouw was film een plek waar ik dingen leerde en dat een enorm gemis.”  “De beweging heeft ervoor gezorgd dat er meer aandacht is voor de verhalen van slachtoffers, maar óók dat er meer wordt geluisterd naar de stem van vrouwelijke kunstenaars. Ik neem mijn taak als vrouwelijke filmmaker heel serieus en laat alle kanten zien van mijn vrouwelijke personages. Dat geldt ook voor jonge vrouwen die verkeerde keuzes maken, vallen voor ‘foute’ partners of duistere gedachten hebben over een man die misschien twee keer zo oud is.” Die verhalen niet vertellen, zou een stap terug zijn”